BERGAMOT NEFESİ

Bir Akşam – Rüzgârın Taşıdığı

Akşam pencereden giren rüzgâr… Ne taşıdığını bilmiyorum. Belki uzak bir şehirde yeni soyulmuş bir portakalın kokusu, belki de çocukken yaz akşamları annemin pencereye astığı beyaz tülün arasından sızan o ferahlık. Ama o an, bildiğim tek şey şuydu: Nefes almam gerekiyordu.

Sessizlik – Bir Anın Başlangıcı

Oda sessizdi. Her şey durmuş gibiydi ama ben yavaşça kalktım, pencerenin önüne gittim ve rüzgârı yüzüme aldım. O anda tanıdık bir koku sızdı içime.

İlk Nefes – Bergamotun Ferahlığı

Bergamot… Hafif acı, hafif tatlı. Ne tam turunçgil, ne tam çiçek. İçimi açan bir şeydi, zihnimi berraklaştıran, soluk aldıran bir nefes.

Katmanlar – Nerolinin Çiçeksi Nefesi

Ardından o çiçeksi nefes geldi; neroli. Hafif, zarif ama güçlü… Rüzgârla birlikte gelen ikinci bir dalga gibi.

Derinlik – Kakulenin Sıcaklığı

Sonra derinden gelen bir sıcaklık. O an adını hatırlayamadım ama sonra bildim: kakule. Baharatın yumuşak ve derin sesi, kokunun kalbinde gizli bir sıcaklık.

Tanım – Bergamot Nefesi

Hepsi bir aradaydı. O an içimdeki yük azaldı. O akşam, o rüzgârın içinden bu kokunun doğduğunu fark ettim. Biz ona Bergamot Nefesi dedik. Çünkü bu bir kolonya değil; bir nefeslik ferahlık, bir pencere aralığı kadar içe açılan bir anı. Günün sonunda gelen en sade rahatlık gibi…

Son Söz – Élisé Bergamot Nefesi

Sessizce açılan bir pencere kadar hafif, bir nefes kadar yakın.

Daralt